บทกวี เสียงจากก้นบึ้ง และภาพเสมือนตน ซึ่งฉายความเลอะเทอะ ดิบดาน และไม่สมบูรณ์แบบของมนุษย์ผู้เหลวแหลกได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์